WYMAGANIE KLIENTA: kawałek pamiętnika mówiący o wczorajszym ślubie, pisze Panna Młoda, że była tylko najbliższa rodzina, ale było bardzo dobrze.

MÓJ TEKST: Codzienniku, cóż, jestem już zamężna! Dziś rano sąsiad z kamienicy, ten, który chodzi wyłącznie w beżowych garniturach przywitał mnie słowami: „Witam Panią, Pani Niemywka”. Uśmiechnęłam się serdecznie i pomyślałam: Pani Katarzyna Niemywska brzmi pięknie. Tak samo jak piękny był wczorajszy ślub i wesele. Przyjęcie nie było duże, tak postanowiliśmy z Konstantym, że to będzie uroczystość familijna, ale jakże serdeczna atmosfera panowała, kiedy wokoło otaczała nas najbliższa rodzina. Ja w jasnej sukni, długiej, którą pomagały szyć babcia Antonina i ciotka Adelajda – jakie były dumne mówiąc wszystkim weselnikom, że to one przyszywały te koronki, a ciotka chwaliła się niezmiennie, że obniżony stan sukni to jej pomysł wyciągnięty z zagranicznego żurnala. Zgromadziły się wszystkie siostry Konstantego z mężami i jak nie zaczną tańczyć, hulać, aż tchu momentami brakło, żeby za nimi nadążyć. Moja rodzina dzielnie wtórowała śpiewami, a jak wiadomo muzycznie uzdolnienie jesteśmy. Alojzy wziął akordeon i zaczął grać skoczne melodie – skąd on zna, jako młody kawaler te ludowe przyśpiewki i te nieprzyzwoitości? Matka moja była do żywego oburzona i stwierdziła, że Alojzy więcej nie zostanie wysłany na lato do kuzynki Krystyny do majątku w Lubartowie. A śmiechu przy tym było… Mieliśmy też piękny tort – ojciec zamówił go u Bliklego – tak, tak u Bliklego, więc miałam najpiękniejszy tort jaki można sobie było zamarzyć. Ach i fotograf – mieliśmy fotografa, to zasługa Ambrożego, który jako student sztuki ma wśród swoich znajomków właściciela pracowni fotograficznej- będzie cudna pamiątka. My z Konstantym jesteśmy zmęczeni, ale bardzo kontent z faktu, że nie było to wesele duże, ale przecudowne. Kiedy opadną mi emocje, które wciąż mną w środku targają, opiszę więcej.

WYMAGANIE: list zamożnej rodziny do znajomych z wyjazdu wypoczynkowego, opis słonecznej pogody ze jest im dobrze.

MÓJ TEKST: 

Najdrożsi: Adelo, Konstanty, MarcjannoUbolewamy nad tym, że nie wybraliście się z nami tego lata do wód sopockich, z których serdeczności wam przesyłamy. Jesteśmy tu już piąty dzień i nie sposób wyrazić jak nieopisanie pięknie wygląda sopockie uzdrowisko rankiem, kiedy głównym trotuarem przechadza się setki urlopowiczów, ubranych kolorowo, zwiewnie, przesiadujących w maleńkich kawiarenkach lub wędrujących w jednym, upragnionym kierunku - w stronę morza. Teraz siedzimy w wiklinowych koszach na plaży, popijamy aromatyczną poranną kawę przygotowaną przez naszego Józefa (jak dobrze, że wzięliśmy ze sobą część służby) i upajamy się nieopisanie pięknym dniem i widokiem morza bałtyckiego. Ach żebyście widzieli radość naszej Ewci! Biega po plaży, karze guwernantce Róży budować zamki z żółtego piasku, mamy z tej naszej Ewci niezliczoną radość. Jutro planujemy podróż do Gdańska na Święto morza, wykupiliśmy już przedział w pociągu, jesteśmy pełni entuzjazmu i ciekawości tego miasta. Z pozdrowieniami i serdecznością Izabela, Antoni i Ewcia Makalewiczowie.

WYMAGANIE: urywek z pamiętknia o balu karnawałowym (albo ogólnie o jakims balu), opis pary, która najbardziej wpadła w oko osobie piszącej - że on w kapeluszu pod muchą, w kamizelce ona w hm.... .spodnicy, szalu i ładnje koszuli?

MÓJ TEKST: 

Na przyjecie karnawałowe zostałem poproszony przez serdecznego mego przyjaciela Kazimierza, który to uparł się żeby zeswatać mnie z Panną Agatą, córką jego kuzyna. Przy oblężonym bufecie uwagę moją zwrócił dość niepospolicie ubrany osobnik. Mężczyzna rosły, postawny, w stroju eleganckim, acz kolorystycznie zestawionym specyficznie, bo bordowa mucha kompletnie nie współgrała z kamizelą w zielono - szarą kratę, marynarką w kolorze piasku i spodniami w trudnym do określenia szaro - brązowym kolorze. Mężczyzna sprawiał wrażenie zmęczonego, jakby właśnie opuścił jeden bankiet i znalazł się na kolejnym. Dość ekscentryczny jegomość – pomyślałem i udałem się do upatrzonego wcześniej, oddalonego od biesiadników, stolika w koncie pod oknem. Kiedy już usiadłem, czekając na Kazimierza, który brylował wśród gości, mrugając do mnie raz po raz i dając znaki, ze za moment do mnie podejdzie, szczególnie żywo przyglądałem się urodzie pewnej młodej damy, która nie wiedzieć czemu stała w oddalonym koncie sali sama. Poza urodą cechował ją doskonale skomponowany strój. Dobrze skrojona spódnica, koszula z żabotem, chusta w kolorze fiołków podkreślały jej: dystyngowanie, klasę i delikatność twarzy. Po chwili przybiegł Kazimierz, szybko wyciągając mnie zza stolika poinformował o tym, że chce mnie przedstawić Pannie Agacie. Na chwilę zgubiłem z oczu ową piękność i wmieszałem się w tłum gości wraz z Kazimierzem, który jakby zapomniał o swojej misji. Zeszło nam dobry kwadrans zanim Kazimierz dotarł do Agaty. Jakim wielkim zaskoczeniem dla nas obu był fakt, że Panna Agata nie przybyła sama, jak sądził Kazimierz. Jak wielkim zaskoczeniem dla mnie było, że ta piękna kobieca postać, która obserwowałem, to właśnie Panna Agata, a ten ekscentryk spod bufetu to właśnie narzeczony Agaty, powszechnie ceniony mistrz sztuki malarskiej.Tak właśnie wspominam karnawałowy bal u Kazimierza.